Ο Μαστέλλος είναι μία παράλληλη ζωή μας. Οι πράξεις του θα μπορούσαν να είναι και οι δικές μας. Μας καταθέτει μία γνώση, όχι του «πριν το κάνεις» συμβουλάτορα, αλλά της πείρας που προέρχεται «αφού το κάνεις». Εάν το έργο κρύβει ιστορία, αυτή έρχεται στην επιφάνεια επειδή την αφηγείται ο Μαστέλλος: ο αφηγητής νοηματοδοτεί την ιδέα. Της δίνει έναν ρόλο όχι μουσειακό, για να καθίσουμε απέναντί της και να την παρατηρήσουμε. Πλάθει ένα σκηνικό που έχει ρόλους για όλους μας, για να μπούμε μέσα του και έτσι να χτίσουμε και τις δικές μας εμπειρίες. Ο Μαστέλλος θα είναι πάντα ένας μαθητής. Κι εμείς οι θρασύτατοι δασκάλοι του.